Mükemmelliyetçilik hem başkalarını hem kendini hem yaşamı sevebilmenin önünde duran en büyük "kaya"lardan biri sanırım. Maalesef hem kişilik yapısıyla (dolayısıyla genetikten getirilen) hem de öğrenilen bir davranış, tutum ve inanç konusu olduğu için, çalışılması en zor konulardan da biri. Ama zor olması imkansız olması anlamına gelmiyor, en azından içimizdeki mükemmelliyetçiliği bazı konularla sınırlamayı, ehlileştirmeyi, bize ve çevremizdekilere zarar verdiği noktalarda dizginlemeyi öğrenmek, çok da zor değil.
Kendini sevme bazında ele alırsak, mükemmelliyetçilik maalesef içses ile ortaya çıkıyor. Bu konuda şurada yazdıklarımı tekrar etmeyeyim, ek olarak sadece şunu söylemek istiyorum. Mükemmelliyetçilikten muzdaripsen, kendine sırayla, tek tek, yavaş yavaş, üzerinde düşünerek, şu soruları sormanı isterim:
Mükemmellik ne demek?
Sana mükemmel olmak zorunda olduğunu söyleyen kim?
Ona neden bu kadar inanıyorsun?
Yaptığın iş mükemmel olmazsa / olmazsan ne olur?
Çevrende hiç "mükemmel" insan var mı?
Yoksa, sence neden yok?
Varsa, onun yanındayken kendini nasıl hissediyorsun?
Mükemmel olmak yerine "ne olmak" sana gerçekten mutlu hissettirirdi?
Bugünkü yazımız bu kadar.. Bu konuda düşünmeni isterim.... Cevaplar sende.
Yarın: Sınır koymak
