Bu yazı dizisinde amacım aslında sevmek kavramını "bir insanı sevmek"le sınırlandırmamaktı ama hepimizin başlangıç noktası "bir insanı sevmek" değil midir zaten? Dünyaya geldiğimiz andan, son nefesimizi verene dek, insanları sevmek ve insanlar üzerinden nesneleri, yerleri, kavramları sevmek..
Ahmet Hamdi Tanpınar "Bir şehri sevdiren dağ taş toprak değil, o şehirde yaşayan insandır. Tam da bu yüzden, hiç gitmediği bir şehri sevebilir, özleyebilir insan" der. Sadece şehri mi, bazen koca bir hayatı bir insan yüzünden seversin.. Tek bir insan, seni hayatta tutar, bırakmaz.
İşte o insan, sen ol diyorum ben bu yazılarda. Hz. Muhammed'in dediği gibi: "birini seviyorsanız, ona sevdiğinizi söyleyiniz". Korkmayınız... Korka korka bu hale getirdik zaten insanlığı.. Artık şimdi neresinden toplasak, o kadarı yanımıza kâr..
Çocukların var mı bilmiyorum, varsa lütfen onları "sevebilen" insanlar olarak yetiştir. Mızırdanan, şikayet eden, nefret eden, korkan insanlar olarak değil. Bunu da ancak sen hayatı seversen yapabilirsin.. Başka da bir şey yapmana gerek yok aslında, sen hayatı sev, çocukların bunu görsün, yeter..
Ya da çocukların yok belki, o zaman daha kolay işin. Kimseden sorumlu değilsin, kendi mutluluğundan başka! Neyi seviyorsan (ki mutlaka vardır bir şeyler) onun altını çiz, onu öne çıkart, onu hayatının meta kavramı olarak çalış. Sen değişirsen, dünya değişir demiyorlar boşuna..
En azından dene. Belki seversin? :)
