Bazen bir meta kavrama bağlamadan, sakin sakin "şeylerin mutluluğu"ndan bahsedebilmeyi istiyorum.. Fakat nedir mutluluk? Mutlu olmayı bu denli önemli kılan nedir?
Mutluluk aslında hepimizin sahip olmak istediği bir kavram değil. Burada ilginç olan şu; sevgi ya da denge evrensel bir hisken ve sanırım evrimsel anlamda hayatta kalmamız için gerekli olduğundan genetik kodlarımıza işlenmiş bir ihtiyaçken, "mutluluk"un ihtiyaç olmaması, hatta mutlu olmadan koca bir hayatın geçirilebilmesi. Bu bana hep çok ilginç gelmiştir. Bazı insanlar mutlu olmanın çok gerekli olmadığı, onun yerini başarı, sosyal statü ve saygınlık ya da yaşam kalitesi gibi kavramların da kolaylıkla alabildiğini savunuyor. Olabilir. Fakat benim için mutluluk bunların hepsinin önünde geliyor. Denge ve sevginin önüne ben de koymuyorum açık söyleyeyim ama üçüncü sırada mutluluğu aradığım, mutlu olmak için yaşadığım, aşikâr.
Fakat, beni mutlu edenlere bakınca, bunların hep küçük detaylarda ve bu ufak ayrıntıların yarattığı hislerde olduğunu fark ediyorum. Yıllar içinde mutluluğun ne kadar kişisel olduğunu ve kavramlar yerine küçük ayrıntılarda, sahip olmak yerine görebilmekte gizli olduğunu öğrendim. Başarı, para ya da mevkii meselâ asla mutluluğun garantisini vermiyor. Keza saygınlık, çok seviliyor olmak da. Fakat meselâ küçük ayrıntılar; çarşafların beyaz sabun kokusu, babanın tıraş fırçası, annenin göz kalemi çekerken her sefer dudaklarının istemsizce aralanması falan gibi ufak detaylar insanı çok mutlu edebiliyor. Ya da benim için bu böyle, bilmiyorum..
Bu blogda da temel kavramları belirledikten sonra üzerinde çalışacağım meta kavram sanırım "sevgi ya da denge" değil de mutluluk olacak çünkü mutluluk ile yaşam doyumu benim için çok içiçe.. Ama önce diğer kavramları bir önüme koyayım, genel resmi bir göreyim izninizle :)
Beatles - Happiness Is a Warm Gun
Fotoğraf: Orhan Pamuk - Masumiyet Müzesi, orijinal el yazması metinden.
